ochrony przeciwpożarowej

Wodorotlenek glinu (lub trójwodorotlenek glinu Al(OH)3): Związek, który oddziela wodę w temperaturze powyżej 200°C. ATH chłodzi w ten sposób źródło pożaru poprzez parowanie i jednocześnie hamuje dopływ tlenu do płomienia. Stała pozostałość po oddzieleniu wody, tlenek glinu, dodatkowo ekranuje źródło pożaru.

Pierwiastek chemiczny z grupy azotowców w układzie okresowym (skrót: Sb). Związki antymonu zwiększają trudnopalność halogenków. Wiele z nich jest jednak uważanych za trujące.

Celowe „zwęglenie” powierzchni. Cienka warstwa węgla zapobiega kontaktowi znajdujących się pod spodem elementów laminatu z tlenem.

Norma regulująca wymagania dotyczące zachowania materiałów i elementów podczas pożaru w transporcie kolejowym. Ponieważ pociągi są trudne do ewakuacji w przypadku pożaru (np. w tunelu), norma EN 45545-2 jest niezwykle rygorystyczna. Systemy środków ochrony przeciwpożarowej, które mają się tutaj sprawdzić, muszą być szczególnie dobrze przemyślane i są uważane za „złoty standard” również w wielu innych obszarach zastosowań.

Płomień jest czymś więcej niż tylko zjawiskiem świetlnym towarzyszącym ogniowi, ale raczej esencją samego ognia. Płomień to obszar, w którym zachodzą gwałtowne, generujące ciepło reakcje chemiczne między tlenem zawartym w powietrzu a lotnymi składnikami paliwa. Jeśli uda się zapobiec tym reakcjom, płomień gaśnie, a wraz z nim ogień.

Pierwiastki chemiczne VII grupy układu okresowego, takie jak chlor (Cl) i brom (Br). Mogą hamować rozprzestrzenianie się płomieni w powietrzu poprzez zakłócanie reakcji chemicznych, przyczyniających się do powstawania ciepła w płomieniu.

Zawierające halogenki. Dot. środków zmniejszających palność zawierających chlor lub brom.

Poziom zagrożenia System klasyfikacji, który pomaga kategoryzować obszary zastosowań (nie tylko) elementów z tworzyw sztucznych zgodnie z ich wymaganymi minimalnymi parametrami w razie pożaru. Surowa norma dotycząca transportu kolejowego DIN EN 45545 wyróżnia trzy poziomy zagrożenia; wymagania najsurowszego z nich – HL3 – mają zastosowanie na przykład do wagonów sypialnych w pojazdach, których w razie pożaru nie można ewakuować w ciągu czterech minut przez boczne punkty dostępu.

Tworzenie spienionej warstwy ochronnej poprzez działanie ciepła na tworzywo sztuczne. Pianka ochronna zapobiega przenikaniu tlenu i przez pewien czas chroni laminat znajdujący się pod spodem przed ciepłem. Pęcznienie jest zatem rozszerzoną, specjalną formą karbonizacji.

Limiting Oxygen Index – ważny parametr opisujący zachowanie tworzyw sztucznych podczas pożaru. Liczba ta opisuje, ile tlenu potrzebuje materiał do zapłonu. Od LOI równego 21, materiał trudno zapala się w powietrzu. Im wyższa wartość, tym bardziej ognioodporny jest materiał.

Pierwiastek chemiczny często stosowany jako środek zmniejszający palność. W przypadku pożaru pobiera wodę z podłoża, tworząc (niezbyt żrące) kwasy fosforowe. W ten sposób powstaje warstwa ochrona, przez którą trudno jest przeniknąć gazom takim jak tlen (por. karbonizacja).

Mieszanina drobno rozproszonych kropelek cieczy i cząstek pyłu powstałych podczas pożaru. Gęsty dym może blokować dobrą widoczność dróg ewakuacyjnych, a żrący dym może spowodować obrażenia u ludzi. W idealnym przypadku palące się tworzywa sztuczne wytwarzają jedynie rzadki, nieżrący dym dzięki odpowiednio dobranym dodatkom zmniejszającym palność.

Gaz, który napędza procesy spalania. Powietrze zawiera około 21% tlenu. Bez tego gazu płomień ulega zaduszeniu.

Absolutnie klasyczny środek gaśniczy. Woda gasi płomienie, ponieważ chłodzi źródło pożaru i hamuje powstawanie łatwopalnych gazów w paliwie. Ponadto zapobiega przedostawaniu się tlenu do źródła pożaru, a tym samym zatrzymuje reakcje generujące ciepło w płomieniu. Istnieją środki zmniejszające palność, które powodują oddzielenie wody pod wpływem ciepła, na przykład ATH.